Πόντος! Εν άστρον φωτεινόν σ' Ελλενικούς αιώνας.
Αργοναυτών το όρωμαν και τη Ακρίτα κάστρον.
Νύφε ακριβοθώρετος τη Πόντου τη Ευξείνου,
Πυκνέσα δύσσα σα ραςά μάραντα φορτωμένα.
Πόντος! Αγέρας παρχαρί, θύμηρου μυρωδία,
Τη λύρας γλυκολάλεμαν, νερόπα πάντα κρύα.
Πόντος! Η πρώτεσα χαρά μ',το υστερνόν μ' ο πόνος.
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίω.
Κι έρθενε χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια
Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ' το (γ)αίμαν.
Κ' εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέρα περού σον Πόντον.
Ξαν κρούγ'νε οι Αγαρηνοί και καίγ'νε και ρημάζ'νε,
Ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεριζούταιΚι ένας λαός πορεύκεται σ' Αδάμ την εξορίαν.
Αποτελειώνε σον γιαλόν το έργον των Αγαρηνών οι Φραγκολεβαντίνοι
Και κ' εγροικάς ο άκλερον ποίος τεσόν έν' ο εχθρόν και ποίος έν' ο φίλον.
Και σην Ελλάδαν έρθαμε ρίζα 'μουν προαιώνιον
ΠΑΤΡΙΔΑ τη ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Και ξαν πουλί μ' ασ'ήν αρχήν χτίζομεν το γεφύριν.
Σα μαύρα τα χαλάσματα άθα και μανουσάκια.
Την γήν κατατρυπαίνομεν μ' αλέτριν και χορόν,
Τον ήλιον ξαν σα χέρα 'μουν αγαπεμέν κρατούμεν
Και μ' έναν στόμαν, μ' έναν ψήν και νούν βροντολαλούμεν
ΠΟΝΤΟΣ! 'εν' άστρον φωτεινόν
Ο ψε, σήμερον και πάντα.
23 Απριλίου 2010
απόσπασμα από την Καμπάνα του Πόντου
III
Ποί’ είν’ ατοίν, π’ εγόμωσαν τη Ζύγανας την στράταν;
κι η στράτα εγέντονε ποτάμ’ ας σα πολλά τα δάκρα
τ’ ελάτα δάκρα έπιγαν κι εγένταν κυπαρίσσα
και γονατίζ’ η Ζύγανα, ‘ς ση καμονής το βάρος…
Άμον γέρος χιλιόχρονος, το Καν το ασημένεν
πάει εμπροστά και ακλουθούν η Χάκαξα κι η Άτρα,
η Χάρσερα, η Χερίανα, η Άρδασα, η Χόπσα
με τα χωρία τα μικρά, με τα κεφαλοχώρα
με τ’ εγκλησίας τα πολλά και με τα Μοναστήρα
Ο Αεσέρτς φυτρών’ ανθρώπς, και το Γουλάτ’ ισκιάδες,
το μαύρον το Καράκαπαν κι άλλο μαύρο εγέντον.
Εμπροδιαβαίνει το ΣΤΑΥΡΙΝ, η Μούζαινα ακλουθά ‘το,
με το Παρτίν, τη Βαρενού και το Λυκάστ εντάμαν,
η Μασούρα και τη Ζαντόν τ’ Αγεργή, το χωρίον,
κι ούλια τα κάστρα και τα τόπς, ολόγερα ντ’ εκείσαν.
Ο Κασκαμπάς εβούϊξεν και το Μετζίτ εσείεν,
και τ’ Άεν Παύλου το ραχίν, τρανόν μπόραν εξέγκεν,
εταρασίγαν τα νερά τη Λιμνή κι εφουσκώθαν
κι εκχύγαν έξ’ κι εγόμωσαν μαύρον νερόν τον τόπον…
Απέσ’ ‘ς σην δείσαν έκλαιεν ο Άεν Ζαχαρέας,
άμον οφιδί σύριγμαν και Κόλασης αέρας
το κλάψιμον, εγόμωσενολόγερα τ’ ορμία…
… Εγρέθεν ας σο σύριγμαν η δείσα, και εσκώθεν…
Θεέ μ’! Τσ’ είναι π’ εφάνθανε κι εσέβανε ‘ς σην στράταν;
Η Κρώμ’ τη χαράς το πουλίν, τη τραγωδί η μάνα,
μωρού κασέλαν έχτισεν, ας ση λύρας το ξύλον,
εποίκεν φορτωδέματα τη κεμεντζές τα κόρδας,
εφορτώθεν, η άκλερος, το λείμψανον τη ψής ατς…
κι ερχίνεσεν το κλάψιμον και την μοιρολογίαν…
IV
Άεν Παύλον εκλείστεν κα, ο Ταύρον εγονάτσεν,
το Μετζήτ εχαμήλωσεν, ο Κασκαμπάς κα έρθεν,
και τα Καμένα τ’ έρημα στέκνε και αφουκρούνταν…
Αφουκρούνταν και θλίφκουνταν, και κλαίγνε, ούλ’ εντάμαν…
«Θέ μ’ δείξον μας την δύναμη Σ’!… Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ!
»Ποίσον με πετρένεν κρεμόν, άμον τ’ Αλογοστάρια,
»Ποίσον με πράσινον λειβάδ’ άμον τα Λειβαδία,
»Ποίσον με ασάλευτον ραχίν, άμον τον Άεν Παύλον.
»Να μη ‘πορώ και πορπατώ, ‘ς σον τόπο μ’ να ‘πομένω…
»Έχω κεπία απότιστα, αθέριστα χωράφια…
»Έχω πρόατ’ ανάλμεχτα, κι εγίδια να αλμέγω.
»Τα χτήνα μ’ θέλνε το πλυμίν, ροΐν θέλνετ’ αρνόπα μ’!
»Τα σκυλία μ’ γουρνιάγουνταν και το μαλέζ’ περμένε…
»‘Φήκα τα πόρτας ανοιχτά, πόρτας και παραθύρια
»Θ’ εμπαίν’ αέρας κι άνεμον και θα βζύν’ την καντήλαν.
»Θεέ μ’! Δείξον τη δύναμη Σ’! Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ’!
»Ποίσον με ποταμόπετραν βαρύν τη καταράχτε,
»Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ’, ‘ς σην γην καταχωμένον,
»Ποίσον με, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ’, αν θέλτς, ποίσο με χώμαν.
»Θεέ μ’… ποίσον με ήνταν θέλτς… Μόνον ‘ς σον τόπο μ’, άφς με.
»Άφς με αδά να θάφκουμαι, ‘ς σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
»‘ς σο μνήμαν όμπου έθαψα την μάνα μ’ και τον κύρη μ’…»
Ποί’ είν’ ατοίν, π’ εγόμωσαν τη Ζύγανας την στράταν;
κι η στράτα εγέντονε ποτάμ’ ας σα πολλά τα δάκρα
τ’ ελάτα δάκρα έπιγαν κι εγένταν κυπαρίσσα
και γονατίζ’ η Ζύγανα, ‘ς ση καμονής το βάρος…
Άμον γέρος χιλιόχρονος, το Καν το ασημένεν
πάει εμπροστά και ακλουθούν η Χάκαξα κι η Άτρα,
η Χάρσερα, η Χερίανα, η Άρδασα, η Χόπσα
με τα χωρία τα μικρά, με τα κεφαλοχώρα
με τ’ εγκλησίας τα πολλά και με τα Μοναστήρα
Ο Αεσέρτς φυτρών’ ανθρώπς, και το Γουλάτ’ ισκιάδες,
το μαύρον το Καράκαπαν κι άλλο μαύρο εγέντον.
Εμπροδιαβαίνει το ΣΤΑΥΡΙΝ, η Μούζαινα ακλουθά ‘το,
με το Παρτίν, τη Βαρενού και το Λυκάστ εντάμαν,
η Μασούρα και τη Ζαντόν τ’ Αγεργή, το χωρίον,
κι ούλια τα κάστρα και τα τόπς, ολόγερα ντ’ εκείσαν.
Ο Κασκαμπάς εβούϊξεν και το Μετζίτ εσείεν,
και τ’ Άεν Παύλου το ραχίν, τρανόν μπόραν εξέγκεν,
εταρασίγαν τα νερά τη Λιμνή κι εφουσκώθαν
κι εκχύγαν έξ’ κι εγόμωσαν μαύρον νερόν τον τόπον…
Απέσ’ ‘ς σην δείσαν έκλαιεν ο Άεν Ζαχαρέας,
άμον οφιδί σύριγμαν και Κόλασης αέρας
το κλάψιμον, εγόμωσενολόγερα τ’ ορμία…
… Εγρέθεν ας σο σύριγμαν η δείσα, και εσκώθεν…
Θεέ μ’! Τσ’ είναι π’ εφάνθανε κι εσέβανε ‘ς σην στράταν;
Η Κρώμ’ τη χαράς το πουλίν, τη τραγωδί η μάνα,
μωρού κασέλαν έχτισεν, ας ση λύρας το ξύλον,
εποίκεν φορτωδέματα τη κεμεντζές τα κόρδας,
εφορτώθεν, η άκλερος, το λείμψανον τη ψής ατς…
κι ερχίνεσεν το κλάψιμον και την μοιρολογίαν…
IV
Άεν Παύλον εκλείστεν κα, ο Ταύρον εγονάτσεν,
το Μετζήτ εχαμήλωσεν, ο Κασκαμπάς κα έρθεν,
και τα Καμένα τ’ έρημα στέκνε και αφουκρούνταν…
Αφουκρούνταν και θλίφκουνταν, και κλαίγνε, ούλ’ εντάμαν…
«Θέ μ’ δείξον μας την δύναμη Σ’!… Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ!
»Ποίσον με πετρένεν κρεμόν, άμον τ’ Αλογοστάρια,
»Ποίσον με πράσινον λειβάδ’ άμον τα Λειβαδία,
»Ποίσον με ασάλευτον ραχίν, άμον τον Άεν Παύλον.
»Να μη ‘πορώ και πορπατώ, ‘ς σον τόπο μ’ να ‘πομένω…
»Έχω κεπία απότιστα, αθέριστα χωράφια…
»Έχω πρόατ’ ανάλμεχτα, κι εγίδια να αλμέγω.
»Τα χτήνα μ’ θέλνε το πλυμίν, ροΐν θέλνετ’ αρνόπα μ’!
»Τα σκυλία μ’ γουρνιάγουνταν και το μαλέζ’ περμένε…
»‘Φήκα τα πόρτας ανοιχτά, πόρτας και παραθύρια
»Θ’ εμπαίν’ αέρας κι άνεμον και θα βζύν’ την καντήλαν.
»Θεέ μ’! Δείξον τη δύναμη Σ’! Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ’!
»Ποίσον με ποταμόπετραν βαρύν τη καταράχτε,
»Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ’, ‘ς σην γην καταχωμένον,
»Ποίσον με, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ’, αν θέλτς, ποίσο με χώμαν.
»Θεέ μ’… ποίσον με ήνταν θέλτς… Μόνον ‘ς σον τόπο μ’, άφς με.
»Άφς με αδά να θάφκουμαι, ‘ς σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
»‘ς σο μνήμαν όμπου έθαψα την μάνα μ’ και τον κύρη μ’…»
19 Απριλίου 2010
ετήσιο χορό του Σύλλογοy Φίλων Κωστίκα Τσακαλίδη
O Σύλλογος Φίλων Κωστίκα Τσακαλίδη σας προσκαλεί στον ετήσιο χορό του, που θα πραγματοποιηθεί τη Πέμπτη 22 Απριλίου 2010 και ώρα 21.30 στην Πολιτιστική στέγη Αργυρούπολης Δράμας.
Την εκδήλωση θα τιμήσουν με την Παρουσία τους οι πόντιοι καλλιτέχνες
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ - ΛΥΡΑ
ΠΟΛΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΛΑΜΠΗΣ ΤΙΛΚΕΡΙΔΗΣ - ΛΥΡΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ - ΛΥΡΑ
ΣΙΜΟΣ ΣΠΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ (paparazzi simos) - ΛΥΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ - ΑΡΜΟΝΙΟ
Επίσης στη εκδήλωση θα τιμηθούν για την προσφορά τους στον ποντιακό ελληνισμό
Ο Δημήτρης Παρίδης - Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ
Ο Λάμπης Τιλκερίδης - λυράρης, για τα 50 έτη προσφορά του στην ποντιακή μας παράδοση
Ο Μάκης Αθανασιαδης - στιχουργός, ποιητής, για την προσφορά του στη ποντιακή Λαογραφία
Την εκδήλωση θα τιμήσουν με την Παρουσία τους οι πόντιοι καλλιτέχνες
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ - ΛΥΡΑ
ΠΟΛΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΛΑΜΠΗΣ ΤΙΛΚΕΡΙΔΗΣ - ΛΥΡΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ - ΛΥΡΑ
ΣΙΜΟΣ ΣΠΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ (paparazzi simos) - ΛΥΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ - ΑΡΜΟΝΙΟ
Επίσης στη εκδήλωση θα τιμηθούν για την προσφορά τους στον ποντιακό ελληνισμό
Ο Δημήτρης Παρίδης - Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ
Ο Λάμπης Τιλκερίδης - λυράρης, για τα 50 έτη προσφορά του στην ποντιακή μας παράδοση
Ο Μάκης Αθανασιαδης - στιχουργός, ποιητής, για την προσφορά του στη ποντιακή Λαογραφία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)