Η Ελληνική επανάσταση του 1821

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 – 1824 είναι το πρώτο μέρος του Ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας (1821-1832), που διεξήγαγε ο υπόδουλος ελληνισμός ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία και που κατέληξε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους από την Πύλη, με την συνθήκη του Μαΐου του 1832.

Η περίοδος είναι ευρέως γνωστή στην σύγχρονη Ελλάδα με τον όρο "επανάσταση του 21", και η επέτειος εορτασμού της έναρξής της είναι η 25η Μαρτίου, ημέρα επίσημης αργίας για το Ελληνικό κράτος.


περισσότερα.......

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_1821

http://translate.google.gr/translate?hl=el&langpair=enel&u=http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_War_of_Independence&prev=/translate_s%3Fhl%3Del%26q%3D25%2B%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2585%2B1821%26tq%3DMarch%2B25,%2B1821%26sl%3Del%26tl%3Den

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

28η Οκτωβρίου 1940

Τρεις Γενοκτονίες, Μία Στρατηγική

Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο, "Τρεις Γενοκτονίες, Μία Στρατηγική", 17-18-19 Σεπτεμβρίου 2010, Αθήνα, Αίθουσα Παλαιάς Βουλής

ξεκινάει σήμερα 17 Σεπτεμβρίου στις 19:00, το τριήμερο Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με τίτλο "Τρεις Γενοκτονίες, Μία Στρατηγική" στην Αίθουσα της Παλαιάς Βουλής στην Αθήνα.

παρακάτω παρατίθενται τα στοιχεία του συνεδρίου καθώς και το πρόγραμμα των εργασιών...

ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

INTERNATIONAL CONFERENCE

Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική

Three Genocides, One Strategy

Αθήνα, 17,18,19 Σεπτεμβρίου 2010

Αίθουσα Παλαιάς Βουλής

Athens, Old Parliament building,

September 17, 18, 19, 2010

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

O Nομάρχης Αθηνών κ. Ιωάννης Σγουρός και ο Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου «Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική» κ. Παυλίδης Αντώνιος, σας προσκαλούν στην πανηγυρική συνεδρίαση, την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010 και ώρα 19.45 στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΩΝ


Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου (Friday September 17)

19.00-19.45:
Προσέλευση (Arrival)
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (PLENARY SESSION)
Συντονιστής: Moderator:
Σαββίδης Παντελής, Δημοσιογράφος (Pantelis Savvidis, journalist)
Μέλη: (Panelists)
Παυλίδης Αντώνης (Antonis Pavlidis), Χαριτίδου Γεωργία (Georgia Charitidou), Καραμπετιάν Κασπάρ (Kaspar Karabetian), Σαββίδης Γιάννης (Giannis Savvidis) Μπατσάρας Κυριάκος (Kyriakos Batsaras)

20.00: Έναρξη (Opening)

20.00-21.00: Χαιρετισμοί (Welcome)

21.00-21.15:
Πανηγυρική Ομιλία (Opening Address)
Βάσος Λυσσαρίδης (Vasos Lyssaridis)
τ. Πρόεδρος του κυπριακού κοινοβουλίου (Former President of the Parliament of Cyprus)

21.30-22.00: Δεξίωση (Reception)



Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου (Saturday September 18)
ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (FIRST SESSION)
Συντονιστής: Ραγκίπ Ζαράκογλου (Moderator: Ragıp Zarakoğlu)
Μέλος: Δρ. Μυστακίδου Λιάνα (Panelist: Dr. Liana Mystakidou)

09.00-09.20:
Αντωνόπουλος Ιωάννης (Ioannis Antonopoulos)
Δρ. Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Παρισίων (Professor of History, University of Paris)
Οι πρώιμες γενοκτονίες του οθωμανικού κράτους το 19ο αιώνα: Από τη Χίο (1822) στο Σασσούν (1894-96).
The Initial Phase of Genocides of the Ottoman State: From Chios (1822) to Sassoon (1894-96)

09.20-09.40:
Adam Jones
Associate Professor of Political Science, University of British Columbia, Kelowna
The Ottoman Destruction of Christian Minorities in Asia Minor.
Η καταστροφή των χριστιανικών μειονοτήτων της Μικράς Ασίας από τους Οθωμανούς.

09.40-10.00:
Joseph Zaya
Professor, Department of Sociology and Marketing, Finance University under the Government of the Russian Federation
The Assyrians and the Other Christian Populations as Victims of the Turkish Policy between the End of 19th and the Beginning of the 20th Century.
Οι Ασσύριοι και οι άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί ως θύματα της τουρκικής πολιτικής μεταξύ του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.

10.00-10.20:
Καραθανάσης Αθανάσιος (Athanasios Karathanasis)
Καθηγητής Ιστορίας Α.Π.Θ., Professor of History (Aristotelian University of Thessalonica)
Η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας
The Genocide of the Greeks in Asia Minor

10.20-10.40:
Saıt Çetinoğlu
Author, Researcher
The Pontus Ideal and the Genocide of the Pontian Greeks.
Το ιδεαλιστικό στοιχείο του Πόντου και η Γενοκτονία των Ελλήνων της περιοχής.

10.40-11.10: Συζήτηση (Discussion)

11.10-11.30: Διάλειμμα (Break)


ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (SECOND SESSION)
Συντονιστής: Στέφος Αναστάσιος (Moderator: Anastasios Stephos)
Μέλος: Παπαδοπούλου Αρχοντία (Panelist: Papadopoulos Archondia)


11.30-11.50:
Γαλανού Χαρά (Chara Galanou)
Νομικός, Εγκληματολόγος (Lawyer, Criminologist)
Η μελέτη της γενοκτονίας των χριστιανικών μειονοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπό το πρίσμα του Διεθνούς Δικαίου
Τhe Genocide against the Minorities of the Ottoman Empire from the Perspective of International Law

11.50-12.10:
Ragıp Zarakoğlu
Publisher, Author
The Issue of Seizure of Properties of the Christian Minorities in Asia Minor within the Framework of their Genocide
Το ζήτημα της οικειοποίησης των περιουσιών των χριστιανών της Ανατολής από το κράτος, στο πλαίσιο των γενοκτονιών τους


12.10-12.30:
Τσιρκινίδης Χάρης (Charis Tsirkinidis)
Συγγραφέας, Νομικός (Author, Attorney)
Αντικειμενική και νομική τεκμηρίωση του εγκλήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής
Historical and Legal Documentation of the Genocide of the Anatolian Greeks

12.30-12.50:
Μαλκίδης Θεοφάνης (Theophanis Malkidis)
Δρ. Κοινωνικών Επιστημών (Ph.d, Social Studies)
Η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας με βάση τη σύμβαση του ΟΗΕ για την πρόληψη του εγκλήματος της Γενοκτονίας
The UN Convention on the Prevention of the Crime of Genocide and the Genocide of the Anatolian Greeks

12.50-13.30: Συζήτηση (Discussion)


ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (THIRD SESSION)
Συντονιστής: Καθηγητής Μάζης Ιωάννης (Moderator: Professor Ioannis Mazis)
Μέλος: Αμπαριάν Σταύρος (Panelist: Stavros Abarian)

17.00-17.20:
Ευρυβιάδης Μάριος (Marios Εvriviadis)
Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων (Assistant Professor International Relations)
Πάντειο Πανεπιστήμιο (Panteion University)
Η κατασκευή της εικόνας της Τουρκίας μεταπολεμικά
The Construction of Turkey’s Image after WWII

17.20-17.40:
Σαρρής Νεοκλής (Neoklis Sarris)
Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο (Emeritus Professor of Sociology, Panteion University)
H άρνηση της Γενοκτονίας των χριστιανικών μειονοτήτων από το σύγχρονο τουρκικό κράτος: Μεθοδολογία και ερμηνεία
The Denial of the Genocides of the Christian Minorities in Anatolia from the Modern Turkish State: Methodology and Interpretation

17.40-18.00:
Nίκος Λυγερός (Nikos Lygeros)
Καθηγητής, Στρατηγικός Σύμβουλος (Professor, Strategy Consultant)
Στρατηγική ανάλυση της Γενοκτονίας (Strategic Analysis of the Genocide)

18.00-18.20:
Thea Halo
Author, Researcher
The Genocide of the Greeks, Armenians and Assyrians. Some Causes and Myths
Η Γενοκτονία των Ελλήνων, Ασσυρίων και Αρμενίων. Αίτια και μύθοι

18.20-18.40: Συζήτηση (Discussion)

18.40-19.00: Διάλειμμα (Break)


ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (FOURTH SESSION)
Συντονιστής: (Moderator) Associate Professor Adam Jones
Mέλος: (Panelist) Ari Caratzas

19.00-19.20:
Hilda Tchoboian
President of the European Armenian Federation
The European Union and the Genocide Issue
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ζήτημα της Γενοκτονίας

19.20-19.40:
Χαραλαμπίδης Μιχάλης (Michalis Charalambidis)
Πολιτικός Επιστήμων, (Political Scientist,)
Διεθνής Ένωση για τα δικαιώματα και την απελευθέρωση των λαών
International Association for the Rights and Liberation of Peoples
Ούτε Σκύλα, ούτε Χάρυβδη. Πολυκεντρική Ανατολία
Neither Scylla, nor Charybdis: Multi-centre Anatolia

19.40-20.00:
Ashour Giwargis,
Author, Researcher:
The Background of Genocide, its Consequences and the World’s Conscience
To υπόβαθρο της γενοκτονίας, οι συνέπειές της και η παγκόσμια συνείδηση

20.00-20.30: Συζήτηση (Discussion)


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου (Sunday, September 19)
ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ (FIFTH SESSION)

09.00-09.20:
Nik Papadopoulos,
President of European section of the Inter–parliamentary Association of Greek origin Deputies
H σουηδική εμπειρία και η ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας στρατηγικής προς τις επόμενες διεθνείς αναγνωρίσεις των Γενοκτονιών
The Swedish Experience and the Formation of a Strategy towards the International Recognitions of the Three Genocides

09.20-09.40:
Israel Charny
Professor, Executive Director, Institute on the Holocaust and Genocide, Jerusalem
The Psychology of Denying Other Victims: The Quest for Exclusivity and Superiority (disturbingly, not unlike similar motives in those who commit Genocide)
Η Ψυχολογία της άρνησης ύπαρξης άλλων θυμάτων: Η απαίτηση της αποκλειστικότητας και της υπεροχής (ανησυχητικά, περί των ανόμοιων κινήτρων αυτών που διέπραξαν Γενοκτονία)

09.40-10.40: Στρογγυλό τραπέζι (Round table discussion)

10.40-11.00: Πορίσματα συνεδρίου (Conference findings)

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (ORGANIZING COMMITTEE)

- Παυλίδης Αντώνης, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος (Antonis Pavlidis Educator, President)
- Χαριτίδου Γεωργία Εκπαιδευτικός, Γενική Γραμματέας (Georgia Charitidou, Educator, General Secretary)
- Μυστακίδου Λιάνα, Υπεύθυνη Τύπου (Liana Mystakidou Press Liason)
- Καραμπετιάν Κασπάρ Πρόεδρος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδας (A.E.E.) (Kaspar Karabetian, President of the Armenian National Committee of Greece (A.N.C.))
- Μπατσάρας Κυριάκος, Πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων (Kyriakos Batsaras, President, Pan-Hellenic Association of Assyrians)
- Σαββίδης Γιάννης, Πρόεδρος Σ.ΠΟ.Σ. Ν. Ελλάδας της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (Π.Ο.Ε.) (Giannis Savvidis, President, SPOS S. Greece of the Pan-Pontian Federation of Greece (P.F.G.))
- Τσίρκας Ευστράτιος, Πρόεδρος Ένωσης Σμυρναίων (Evstratios Tsirkas, President, Association of the Greeks of Smyrna)
- Αβραμίδης Γαβριήλ (Δημοσιογράφος, Μέλος Δ.Σ. Π.Ο.Ε. (Gavriel Avramidis Journalist, Member of the Board, P.F.G.)
- Αβραμίδης Κώστας Ταμίας, τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Τιφλίδας (Kostas Avramidis, Treasurer, ex Prof. of University of Tiblis)
- Αλεξανδρίδης Κώστας Μέλος Δ.Σ. Π.Ο.Ε (Kostas Alexandridis, Member of the Board, P.F.G.)
- Αμαραντίδης Γιάννης, Πρόεδρος Ένωσης Ποντίων Καστοριάς (Giannis Amarantidis, President, Pontian Association of Kastoria)
- Αμπαριάν Σταύρος, Εκπαιδευτικός, Μέλος Α.Ε.Ε. (Stavros Abarian
Educator, Member, ANC)
- Καραμπετιάν Αγκόπ, Μέλος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής (Agop Karabetian, Member, ANC)
- Καρατζάς Αριστείδης, Εκδότης, Ιστορικός (Aristide Caratzas, Publisher, Historian)
- Κωτσίδης Θεόφιλος (Πρόεδρος Ποντιακής Νεολαίας της Π.Ο.Ε.) Theophilos Kotsidis (President, Pontian Youth of the P.F.G.)
- Λεσγίδης Παναγιώτης Μέλος Δ.Σ. Σ.ΠΟ.Σ. Ν. Ελλάδας της Π.Ο.Ε. (Panagiotis Lesgidis, Member of the Board, SPOS of P.F.G.)
- Μαυρίδου Χρύσα, Εκπαιδευτικός, Μέλος Δ.Σ. της Π.Ο.Ε. (Chrysa Mavridou, Educator, Member of the Board, PFG)
- Μπεντροσιάν Ταβίτ, Μέλος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής (Tavit Bedrosian, Member, Armenian National Committee)
- Μικιρδιτσιάν Κυριάκος, Εκπαιδευτικός, Μέλος Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής (Kyriakos Bedrosian, Educator, Member, ANC)
- Οράν Αβραάμ, Αντιπρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων (Avraam Oran, VP, Pan-Hellenic Association of Assyrians)
- Παπαδοπούλου Αρχοντία, Εκπαιδευτικός (Archontia Papadopoulou, Educator)
- Σαπουντζάκης Χάρης, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος Κέντρου Μικρασιατικού Πολιτισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας (Charis Sapountzakis
Educator, President, Centre for the Culture of Asia Minor in Nea Ionia)
- Χονδροματίδης Γιώργος, Εγκληματολόγος, μέλος ΔΣ Σ.ΠΟ.Σ. Ν. Ελλάδας της Π.Ο.Ε. (Giorgos Chondromatidis, Criminologist, Member of the Board, SPOS S. Greece of P.F.G.)
- Νίκος Λυγερός, Καθηγητής, Στρατηγικός Σύμβουλος του Συνεδρίου (Nikos Lygeros, Professor, Strategic Counsel)

Φορείς οργάνωσης: (Sponsors)

- Νομαρχία Αθηνών (Prefecture of Athens)
- Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος (Armenian National Committee of Greece)
- Ένωση Σμυρναίων (Association of the Greeks of Smyrna)
- Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (Pan-Pontian Federation of Greece)
- Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών (Pan-Hellenic Association of Pontian Educators)
- Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων (Pan-Hellenic Association of Assyrians)


**Το Διεθνές Συνέδριο "Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική" που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής στις 17,18 & 19 Σεπτεμβρίου 2010 θα καλυφθεί ζωντανά και τις τρεις μέρες από το www.livemedia.gr

απόσπασμα από την Καμπάνα του Πόντου

III
Ποί’ είν’ ατοίν, π’ εγόμωσαν τη Ζύγανας την στράταν;
κι η στράτα εγέντονε ποτάμ’ ας σα πολλά τα δάκρα
τ’ ελάτα δάκρα έπιγαν κι εγένταν κυπαρίσσα
και γονατίζ’ η Ζύγανα, ‘ς ση καμονής το βάρος…

Άμον γέρος χιλιόχρονος, το Καν το ασημένεν
πάει εμπροστά και ακλουθούν η Χάκαξα κι η Άτρα,
η Χάρσερα, η Χερίανα, η Άρδασα, η Χόπσα
με τα χωρία τα μικρά, με τα κεφαλοχώρα
με τ’ εγκλησίας τα πολλά και με τα Μοναστήρα

Ο Αεσέρτς φυτρών’ ανθρώπς, και το Γουλάτ’ ισκιάδες,
το μαύρον το Καράκαπαν κι άλλο μαύρο εγέντον.
Εμπροδιαβαίνει το ΣΤΑΥΡΙΝ, η Μούζαινα ακλουθά ‘το,
με το Παρτίν, τη Βαρενού και το Λυκάστ εντάμαν,
η Μασούρα και τη Ζαντόν τ’ Αγεργή, το χωρίον,
κι ούλια τα κάστρα και τα τόπς, ολόγερα ντ’ εκείσαν.

Ο Κασκαμπάς εβούϊξεν και το Μετζίτ εσείεν,
και τ’ Άεν Παύλου το ραχίν, τρανόν μπόραν εξέγκεν,
εταρασίγαν τα νερά τη Λιμνή κι εφουσκώθαν
κι εκχύγαν έξ’ κι εγόμωσαν μαύρον νερόν τον τόπον…

Απέσ’ ‘ς σην δείσαν έκλαιεν ο Άεν Ζαχαρέας,
άμον οφιδί σύριγμαν και Κόλασης αέρας
το κλάψιμον, εγόμωσενολόγερα τ’ ορμία…
… Εγρέθεν ας σο σύριγμαν η δείσα, και εσκώθεν…

Θεέ μ’! Τσ’ είναι π’ εφάνθανε κι εσέβανε ‘ς σην στράταν;

Η Κρώμ’ τη χαράς το πουλίν, τη τραγωδί η μάνα,
μωρού κασέλαν έχτισεν, ας ση λύρας το ξύλον,
εποίκεν φορτωδέματα τη κεμεντζές τα κόρδας,
εφορτώθεν, η άκλερος, το λείμψανον τη ψής ατς…

κι ερχίνεσεν το κλάψιμον και την μοιρολογίαν…

IV
Άεν Παύλον εκλείστεν κα, ο Ταύρον εγονάτσεν,
το Μετζήτ εχαμήλωσεν, ο Κασκαμπάς κα έρθεν,
και τα Καμένα τ’ έρημα στέκνε και αφουκρούνταν…
Αφουκρούνταν και θλίφκουνταν, και κλαίγνε, ούλ’ εντάμαν…

«Θέ μ’ δείξον μας την δύναμη Σ’!… Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ!
»Ποίσον με πετρένεν κρεμόν, άμον τ’ Αλογοστάρια,
»Ποίσον με πράσινον λειβάδ’ άμον τα Λειβαδία,
»Ποίσον με ασάλευτον ραχίν, άμον τον Άεν Παύλον.

»Να μη ‘πορώ και πορπατώ, ‘ς σον τόπο μ’ να ‘πομένω…

»Έχω κεπία απότιστα, αθέριστα χωράφια…
»Έχω πρόατ’ ανάλμεχτα, κι εγίδια να αλμέγω.
»Τα χτήνα μ’ θέλνε το πλυμίν, ροΐν θέλνετ’ αρνόπα μ’!
»Τα σκυλία μ’ γουρνιάγουνταν και το μαλέζ’ περμένε…
»‘Φήκα τα πόρτας ανοιχτά, πόρτας και παραθύρια
»Θ’ εμπαίν’ αέρας κι άνεμον και θα βζύν’ την καντήλαν.

»Θεέ μ’! Δείξον τη δύναμη Σ’! Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ’!
»Ποίσον με ποταμόπετραν βαρύν τη καταράχτε,
»Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ’, ‘ς σην γην καταχωμένον,
»Ποίσον με, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ’, αν θέλτς, ποίσο με χώμαν.
»Θεέ μ’… ποίσον με ήνταν θέλτς… Μόνον ‘ς σον τόπο μ’, άφς με.
»Άφς με αδά να θάφκουμαι, ‘ς σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
»‘ς σο μνήμαν όμπου έθαψα την μάνα μ’ και τον κύρη μ’…»

Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

το παρακάτω κείμενο το παρέλαβα σήμερα το απόγευμα στον λογαριασμό μου στο facebook. το θέμα του είναι κάτι το όποιο είχα σκεφτεί να ασχοληθώ αλλά δεν το έκανα, έτσι ευχαριστώ αυτήν που μου το έστειλε μέσα από την καρδιά μου.......


Στην επαναστατημένη Ελλάδα, και ιδιαίτερα στο Μωριά, κατέβηκαν Έλληνες με «περίεργη διάλεκτο» που κατοικούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, ως εθελοντές για να πολεμήσουν και το έπραξαν με γενναιότητα. Αυτοί αναφέρονται ως «Σινωπείς», «Τραπεζούντιοι», «Αργυρουπολίτες». «Μαυροθαλασσίτες». Τα προσωνύμια αυτά σχετίζονται με την καταγωγή τους. Επιπλέον, επιφανείς Πόντιοι, ενίσχυσαν με μεγάλα χρηματικά ποσά τη Φιλική Εταιρεία. Ο Νικόλαος Κανδήλης, γιος του Ηλία Κανδήλη, ιδρυτή και διδάκτορα του Φροντιστηρίου της Χερσώνας, ο Ιάκωβος Γρηγοράντης, γενικός «αρχιμεταλλουργός» των μεταλλείων της Αργυρούπολης, καθώς και η μεγάλη οικογένεια των Μουρουζήδων, είναι λίγα από τα παραδείγματα των Ποντίων που ενίσχυσαν με διάφορους τρόπους τον αγώνα.
Αλλά και πολλά παλικάρια ποντιακής καταγωγής, σπουδαστές στην πλειοψηφία τους, κατατάχθηκαν στον Ιερό Λόχο του Αλέξανδρου Υψηλάντη, στην εξέγερση στη Μολδοβλαχία. Η αγάπη για την πατρίδα και τα κατορθώματα της οικογένειας των Υψηλάντηδων είναι γνωστά. Εκείνο ίσως που δεν είναι γνωστό είναι ότι κατάγονται από την Υψηλή του Πόντου, ένα χωριό στην περιοχή του Όφεως.
Η επιθυμία των Ποντίων για ελευθερία και ανεξαρτησία εκδηλώθηκε σε κάθε ιστορική ευκαιρία. Έτσι, δε θα μπορούσαν να μείνουν άπραγοι σε έναν αγώνα ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό.

Εξέγερση του Πολυτεχνείου

17 Νοεμβρίου 1973

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν μια μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, κλιμακώθηκε σχεδόν σε αντιχουντική επανάσταση και έληξε με αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, μετά από μια σειρά γεγονότων που ξεκίνησαν με την είσοδο αρμάτων μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου.

Τα αίτια

Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, ενός καθεστώτος που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Το 1973 βρίσκει τον ηγέτη της χούντας, Γεώργιο Παπαδόπουλο να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία "φιλελευθεροποίησης" του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας. Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ). Αυτές οι ενέργειες όπως είναι φυσικό δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα. Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.
Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου γίνεται διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 11 φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νομού 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στo όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.» Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.

Τα γεγονότα

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και άρχισαν διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν αμέτοχες, οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.

Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα μάχης που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Όπως φαίνεται και στο ιστορικό φιλμ που τράβηξε παράνομα Ολλανδός δημοσιογράφος, το άρμα μάχης AMX 30 έριξε την σιδερένια πύλη τη στιγμή που επάνω βρίσκονταν ακόμα φοιτητές. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση διακόπηκε με την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές βλέποντας το άρμα μάχης να εισβάλλει, ακολουθούμενο από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ρίχνουν την πόρτα του Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρη και αρχίζουν να εξέρχονται μαζικά. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες που βρίσκονταν στην περιοχή, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας ανοίγουν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδιώκουν τους εξεγερθέντες.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά πολιτών μέχρι και την επόμενη μέρα, με συνέπεια αρκετούς θανάτους στον χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Σύμφωνα με έρευνα το 2003 του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 23, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι εξαιτίας της επίθεσης σκοτώθηκαν 34 άτομα. Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.
Ο Χρήστος Λάζος υποστηρίζει ότι οι νεκροί είναι 83 και ίσως περισσότεροι. Ανάμεσά τους ο 19χρονος Μιχάλης Μυρογιάννης, ο μαθητής λυκείου Διομήδης Κομνηνός και ένα πεντάχρονο αγόρι που εγκλωβίστηκε σε ανταλλαγή πυρών στου Ζωγράφου. Κατά τη δίκη των υπευθύνων της χούντας υπήρξαν μαρτυρίες για τον θάνατο πολλών πολιτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Τέλος χιλιάδες σύμφωνα με εκτιμήσεις ήταν οι τραυματίες πολίτες.

<<--->>

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

απλά υπέροχο.

Εθνικός Ύμνος

Τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδος αποτελούν οι δύο πρώτες στροφές του ποιήματος "Ύμνος εις την Ελευθερίαν". Γράφτηκε το Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο από τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύτηκε στο Μεσολόγγι και τον ίδιο χρόνο ο Φωριέλ το συμπεριέλαβε στη συλλογή των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών. Το 1828, ο Νικόλαος Μάντζαρος, κερκυραίος μουσικός και φίλος του Σολωμού, μελοποίησε το ποίημα, με βάση λαϊκά μοτίβα, για τετράφωνη ανδρική χορωδία, αλλά όχι ως εμβατήριο. Έκτοτε ο "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" ακουγόταν τακτικά σε εθνικές γιορτές.


Το 1844 το ποίημα μελοποιήθηκε για δεύτερη φορά από τον Μάντζαρο και υποβλήθηκε στον βασιλέα Όθωνα με την ελπίδα να γίνει δεκτό ως εθνικός ύμνος. Παρά την τιμητική επιβράβευση του Ν. Μάντζαρου με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρα και του Δ. Σολωμού με Χρυσό Σταυρό του ίδιου Τάγματος, το έργο διαδόθηκε μεν ως "θούριος" αλλά δεν εγκρίθηκε ως ύμνος.

Το 1861 ο Υπουργός των Στρατιωτικών ζήτησε από τον Μάντζαρο να συνθέσει εμβατήριο πάνω στον "Ύμνο εις την Ελευθερίαν". Ο μουσικός μετέβαλε τον ρυθμό του ύμνου του Σολωμού σε ρυθμό εμβατηρίου και το 1864, μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, ο "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" καθιερώθηκε ως εθνικός ύμνος. Ο εθνικός ύμνος, μαζί με τη μουσική του, τυπώθηκε για πρώτη φορά σε 27 κομμάτια, το 1873, στο Λονδίνο.

Το ποίημα "Ύμνος εις την Ελευθερία" αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές από αυτές οι 24 πρώτες στροφές καθιερώθηκαν ως Εθνικός Ύμνος, το 1865. Από αυτές οι δυο πρώτες είναι εκείνες που ανακρούονται και συνοδεύουν πάντα την έπαρση και την υποστολή της σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες στιγμές και τελετές. Κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης αποδίδονται τιμές χαιρετισμού.

από http://www.presidency.gr/

ολόκληρος ο εθνικός ύμνος εδώ.....

Σημαία

Νόμος 851
(ΦΕΚ Α΄ 233 από 21/22.12.1978)

Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος αποτελείται από εννέα ίσου πλάτους οριζόντιες, παράλληλες γραμμές, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές, σε διαδοχή, έτσι ώστε η πρώτη και η τελευταία να είναι κυανές. Στο πάνω αριστερό τμήμα σχηματίζεται ένα κυανό τετράγωνο που καταλαμβάνει τις πέντε πρώτες γραμμές, μέσα στο οποίο υπάρχει λευκός σταυρός. Η σημαία αναρτάται πάνω σε λευκό κοντό στη κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) λευκός σταυρός.

Ο τύπος και τα χρώματα (κυανό και λευκό) της εθνικής σημαίας καθιερώθηκαν τον Ιανουάριο του 1822 στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Στις 15 Μαρτίου του ίδιου χρόνου το Εκτελεστικό Σώμα (Κυβέρνηση), που είχε αναλάβει την προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας, όρισε με το Διάταγμα 540 τρεις τύπους σημαιών : μια σημαία ξηράς και δυο θαλάσσης, μια για το πολεμικό και μια για το εμπορικό ναυτικό.

Η σημαία της ξηράς είχε σχήμα τετράγωνο, κυανό και έφερε έναν λευκό σταυρό που κάλυπτε όλη της την επιφάνεια. Οι σημαίες της θαλάσσης είχαν την ίδια μορφή που διαθέτει η σημερινή εθνική σημαία. Μοναδική διαφορά στη σημαία του εμπορικού ναυτικού ήταν η αντιστροφή των χρωμάτων (κυανό αντί λευκού) στη θέση του σταυρού. Η σημαία των εμπορικών πλοίων εξομοιώθηκε με εκείνη των πολεμικών το 1828, όταν αναγνωρίστηκε ότι τα εμπορικά πλοία είχαν λάβει μέρος στον αγώνα ως πολεμικά.

Η εθνική σημαία τροποποιήθηκε έκτοτε αρκετές φορές, κυρίως ως συνέπεια των πολιτειακών μεταβολών, χωρίς όμως να μεταβληθεί ριζικά. Το 1833 προστέθηκε στις σημαίες του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού ο βαυαρικός θυρεός ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι την ανατροπή του Όθωνα τον Οκτώβριο του 1862. Με την άφιξη του Γεωργίου Α΄ το 1863 περιελήφθη στις σημαίες των ανωτέρω σωμάτων το στέμμα το οποίο παρέμεινε μέχρι τη μεταπολίτευση του 1924.

Από το 1864 η σημαία για τα τάγματα Πεζικού απετελείτο από μεταξωτό ύφασμα που έφερε τριγύρω χρυσά κρόσσια και στο κέντρο του λευκού σταυρού την εικόνα του προστάτη της, Αγίου Γεωργίου.

Οι πολεμικές σημαίες που ισχύουν σήμερα είναι για το ναυτικό η εθνική σημαία, και για το στρατό ξηράς και την πολεμική αεροπορία ο τύπος της ορθογώνιας κυανής με το λευκό σταυρό που εκτείνεται μέχρι τις πλευρές της χωρίζοντάς την σε τέσσερα ίσα τμήματα. Στο κέντρο του σταυρού, η σημαία του στρατού ξηράς φέρει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, η δε σημαία της αεροπορίας την εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.

από http://www.presidency.gr/

Η πορεία προς το μέτωπο

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμ ίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν την σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρ έξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο και απ' την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας
βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χει συνήθειό του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε
βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση.

Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον Εστί

Άγιος Δημήτριος

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ


Tου Αγίου Δημητρίου του Μεγαλομάρτυρα και του Μυροβλήτη, του οποίου η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη στις 26 Οκτωβρίου.

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας και Μυροβλήτης

Ο Μεγαλομάρτυρας Δημήρτιος, γόνος της ένδοξης πόλης της Θεσσαλονίκης, ήταν στρατιωτικός στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305). Γενναίος και ατρόμητος στρατιώτης του Χριστού και κήρυκας της χριστιανικής πίστης, είναι παράδειγμα χριστιανικού μαρτυρίου.

Θα λέγαμε ότι ο Άγιος Δημήτριος υπήρξε ο πρώτος κατηχητής της Εκκλησίας μας. Διότι χωρίς τον παραμικρό φόβο κατηχούσε τους νέους της πόλης, εμπνέοντας σʼ αυτούς την χριστιανική πίστη.


Η δραστηριότητα αυτή του Δημητίου καταγγέλθηκε στον Διοκλητιανό, ο οποίος τον κάλεσε στα ανάκτορα. Ο Δημήτριος δήλωσε στον Διοκλητιανό ότι πράγματι είναι χριστιανός, διότι μόνο ο Χριστός παρέχει λύτρωση και αιώνια ζωή. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και τον έκλεισαν στη φυλακή.

Αλλά τις ημέρες εκείνες γίνονταν στη Θεσσαλονίκη αγώνες. Οι ειδωλολάτρες, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη κάποιου Λυαίου, προκαλούσαν τους χριστιανούς να τον αντιμετωπίσουν. Τότε ένας νεαρός χριστιανός, ο Νέστωρ, αφού πήρε την ευχή του Δημητρίου μέσα από τη φυλακή, μπήκε στο στάδιο και νίκησε τον σωματώδη Λυαίο.

Ο Διοκλητιανός όταν έμαθε την αιτία της ήττας του Λυαίου, έστειλε στρατιώτες στη φυλακή και με τη λόγχη σκότωσαν το Δημήτριο και τον Νέστορα. Η δε μητέρα Εκκλησία περιβάλλεται «ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα των μαρτύρων της», διότι αυτά τα τέκνα αποτελούν το καύχημά της.

Απολυτίκιο
«Μέγαν εὔρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σέ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὔν Λυαίου καθειλες τήν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμίν τό μέγα ἔλεος»

Άγιος Δημήτριος και Θεσσαλονίκη

κάνε κλικ εδώ.....

αφιέρωμα στην δραχμή

για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι...

Όταν δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος, με απόφαση του κυβερνήτη Καποδίστρια (1828) κόπηκε το πρώτο νόμισμα του Ελληνικού κράτους, ο αργυρός φοίνικας, που είχε ως παράσταση το αναγεννημένο από την στάχτη του μυθικό πτηνό, σύμβολο της αναγεννημένης πατρίδας μας.

Το 1833 εισάγεται ως νόμισμα η δραχμή, το εθνικό μας νόμισμα, που μας συνόδευε μέχρι τον Ιανουάριο του 2002 οπότε και ήρθε και στην Ελλάδα το ευρώ. Παρ’ όλα αυτά η δραχμή δεν ξεχάστηκε και ζει στις καρδιές των Ελλήνων ως το εθνικό νόμισμα που τους συνόδεψε στις χάρες και στις δυσκολίες.

Παρακάτω θα δείτε εικόνες από μερικά νομίσματα που πέρασαν από τα χέρια των Ελλήνων την περίοδο όπου ‘’βασίλευε’’ η δραχμή….

εικ.1 χαρτονόμισμα 200δρχ., 1996, παραστάσεις: Ρήγας Βελεστινλής- Φεραίος - το κρυφό σχολειό

εικ.2 χαρτονόμισμα 100δρχ. , 1978, παραστ.: Αδ. Κοραής - Αθηνά Πειραιώς

εικ.3 νόμισμα 100δρχ. , 1990 , παραστ.: αστέρι της Βεργίνας - Μέγας Αλέξανδρος

εικ.4 νομ.50 λεπτών, 1959, παρστ.: εθνόσημο από την περίοδο τς βασιλείας - βασιλιάς Παύλος

εικ.5 νόμισμα 50 λεπτών, 1973, παρστ.: μυθικό πτηνόν - σχέδιο

εικ.6 νομ. 50 λεπτών , 1976 , παρστ.: Μάρκος Μπότσαρης

εικ.7 νομ. 50 δρχ. , 1998, παρστ.: εθνόσημο

εικ.8 νομ. 50 δρχ. , 1986, παρστ.: τριήρης -Όμηρος

εικ.9 νομ. 50 δρχ. , 1994, παρστ.: βουλή - Δημ. Καλλέργης

εικ.10 νομ. 50 δρχ., 1982, παρστ.: κύματα θαλάσσης - Σόλων

εικ.11 χαρτ/νομ. 50 δρχ., 1978, παρστ.: Μπουμπουλίνα - Ποσειδών

εικ.12 νομ. 50 δρχ., 1994, παρστ.: βουλή - Ιω. Μακρυγιάννης

εικ.13 νομ. 20 δρχ., 1973, παρστ.: μυθικό πτηνόν - Θεά Αθηνά

εικ.14 νομ. 20 δρχ., 1976, παρστ.: Περικλής - αρχαίος ναός

εικ.15 νομ. 20 δρχ., 1990, παρστ.: κλαδί ελιάς - Δ. Σολωμός

εικ.16 νομ. 10 λεπτών (δεκάρα), 1954, παρστ.: αμπέλι - κλαδιά ελιάς και το βασιλικό στέμμα

εικ.17 νομ. 10 δρχ., 1973, παρστ.: μυθικό πτηνόν - Πήγασος

εικ.18 νομ. 10 δρχ., 1978, παρστ.: άτομο - Δημόκριτος

εικ.19 νομ. 5 δρχ., 1976, παρστ.: Αριστοτέλης

εικ.20 νομ. 2 δρχ., 1984, παρστ.: τουφέκια - Γεώργιος Καραϊσκάκης

εικ.21 νομ. 2 δρχ., 1988, παρστ.: κανόνι, άγκυρα - Μαντώ Μαυρογένους

εικ.22 νομ. 1 δρχ., 1967, παρστ.: εθνόσημο περιόδου βασιλείας - βασιλιάς Κωνσταντίνος

εικ.23 νομ. 1 δρχ., 1990, παρστ.: καράβι - Μπουμπουλίνα

εικ.24 νομ. 1 δρχ., 1973, παρστ.: κουκουβάγια - μυθικό πτηνόν

εικ.25 νομ.1 δρχ., 1984, παρστ.: καράβι - Κων. Κανάρης

λ.χ.

Τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου

Έτσι ονομάζονταν κατά την αρχαιότητα τα πιο σημαντικά και πιο ονομαστά καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Αυτά ήταν:
1. Ο κολοσσός της Ρόδου
2. Ο ναός της Άρτεμης στην Έφεσο
3. Το άγαλμα του Ολύμπιου Δία
4. Οι πυραμίδες της Αιγύπτου
5. Ο φάρος της Αλεξάνδρειας
6. Το μαυσωλείο της Αλικαρνασσού
7. Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας

ο κολοσσός της Ρόδου
άγαλμα με τεράστιες διαστάσεις, στημένο στο λιμάνι της Ρόδου με το ένα πόδι στη μια προκυμαία και το άλλο στην άλλη. Κάτω από τα σκέλη του κολοσσού περνούσαν τα πλοία.

ο ναός της Άρτεμης στην Έφεσο
η λατρεία της θέας ήταν πολύ διαδεδομένη στην κυρίως Ελλάδα, στις αποικίες της Ιταλίας και της Μικρας Ασίας. Ο αξιολογότερος από τους ναούς της ήταν ο ναός της Εφέσου Αρτέμιδος, ο οποίος χτιστικά στην Έφεσο της Μικρας Ασίας που θεωρήθηκε σαν ένα από τα αφτί θαύματα του αρχαίου κόσμου.

το άγαλμα του ολύμπιου Δία
η προσωνυμία ολύμπιος οφείλεται στο ιερό βουνό Όλυμπος, που ήταν η κατοικία των θεών της αρχαίας Ελλάδας. Το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία που υπήρχε στο ναό, φιλοτεχνήθηκε από τον Φειδία τον 5ο αιώνα π.Χ. το 426 μ.Χ. ο Θεοδόσιος ο Β’ διέταξε να καταστραφούν οι ειδωλολατρικοί ναοί και τα αγάλματα, μεταξύ αυτών και ο μεγαλοπρεπής ναός του Δία αλλά και το άγαλμα του θεού, που βρισκόταν στο εσωτερικό του.

οι πυραμίδες της Αιγύπτου
οι πυραμίδες χτισθήκαν για να παραλάβουν στο εσωτερικό τους τάφους των Φαραώ και να τους προστατεύουν από τους τυμβωρύχους. Οι τρεις σπουδαιότερες ορθώνονται στην περιοχή της Γκίζας, στην Κάτω Αίγυπτο και κατασκευάστηκαν κατά διαταγή των Φαραώ Χέοπα, Χεφρήνου και Μυκερίνου. Από την αρχαιότητα ήδη, η πυραμίδα του Χέοπα θεωρούταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, για να χτισθεί χρειάστηκαν 30 χρόνια και 10.000 σκλάβοι, οι οποίοι ανανεώνονταν κάθε 3 μήνες. Πρόκειται για κτίσμα κτισμένο εξολοκλήρου από πέτρα, που φτάνει σε ύψος τα 148 μ. και έχει τετράγωνη βάση, με μήκος πλευράς 233 μ. συνολικά ζυγίζει 6.000.000 τόνους και αποτελείται από 2.300.000 πέτρινα αγκωνάρια, από τα οποία κανένα δεν έχει μήκος μικρότερο από 3 μ. εκτός από τις στοές που οδηγούν στους νεκρικούς θαλάμους, υπάρχουν και άλλες στοές για να παραπλανούν τους ιερόσυλους τυμβωρύχους. Το γιγάντιο αυτό έργο αντιστάθηκε στη φθορά 45 αιώνων, όχι όμως κα στην ανθρωπινή λεηλασία.

ο φάρος της Αλεξάνδρειας
υπήρξε αριστούργημα της αλεξανδρινής αρχιτεκτονικής, κτισμένος στο βορειοανατολικό άκρο του μικρού νησιού Φάρος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, απ’ όπου πήρε το όνομα του. Ήταν πολυώροφος, με ύψος περίπου 150 μ. και έφερε στη κορυφή του ένα τεράστιο άγαλμα του θεού Ποσειδώνα, που με το δεξί του χέρι έδειχνε το πέλαγος και με το αριστερό του κρατούσε την τρίαινα.

το μαυσωλείο της Αλικαρνασσού
η Αλικαρνασσός ήταν αποικία που ιδρύσαν οι Δωριείς στην Καρία της Μικρας Ασίας, και η οποία αναδείχτηκε σε σημαντικό κέντρο ιστορίας και πολιτισμού στα μικρασιατικά παράλια. Κατά τους περσικούς πολέμους η βασίλισσα της πόλης Αρτεμισία συμμάχησε με τον Ξέρξη και εκστράτευσε μαζί του εναντίον της Ελλάδας. Το όνομα της έμεινε γνωστό μαζί με το μαυσωλείο που ίδρυσε με τον αδελφό της.

οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας
στο σημερινό Ιράκ, κοντά στη Βαγδάτη απλώνονταν κατά την αρχαιότητα η Βαβυλώνα, κτισμένη στις όχθες του ποταμού Ευφράτη. Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας δίκαια θεωρούνταν στην αρχαιότητα ένα από τα 7 θαύματα . υψώνονταν σε διαδοχικά επίπεδα, κάθε επίπεδο αποτελούσε ένα πλάτωμα στηριγμένο σε στύλους και αψίδες από πέτρα και τούβλο σμαλτωμένο. Τα κεφαλόσκαλα ήταν προσεκτικά σκεπασμένα με ένα παχύ στρώμα γης. Εκεί πάνω φύτρωνε μια πλούσια και ποικίλη βλάστηση όπως οπωροφόρα δέντρα, φοίνικες, θάμνοι, λουλούδια σε παρτέρια. Το νερό ανέβαινε ως την υψηλότερη βαθμίδα και από εκεί έπεφτε σε διαδοχικούς καταρράκτες, χαρίζοντας δροσιά στα φυτά και εξασφαλίζοντας την ανάπτυξη τους μέσα στον παραμυθένιο αυτό κήπο.

μια αληθινή ιστορία

Παπαευσταθιάδου Μαρία, 1909 - 2006
Παπαευσταθιάδης Παναγιώτης, 1908 – 1992

Το πατρικό της επώνυμο ήταν Μεξίδου. Γεννήθηκε το 1909 στο Σοχούμ της Ρωσίας. Οι γονείς της ήταν ο Ευστάθιος Μεξίδης και η Παρθένα Κουθουρίδου. Η Μαρία είχε τρία αδέρφια το Δημητρό, τον Κώστα και τη Σοφία.Το 1920 αναγκάστηκαν, όπως σχεδόν όλοι οι Έλληνες που ζούσαν στη Ρωσία και τον Πόντο, να πάρουν τον δρόμο για την πατρίδα, την Ελλάδα. Επειδή οι Έλληνες της Ρωσίας και του Πόντου, φεύγανε από τους τόπους τους στους οποίους ζούσαν χιλιάδες χρόνια, κυνηγημένοι και διωγμένοι, αναγκάζονταν να παίρνουν τα πολύ απαραίτητα, μόνο, πράγματα.Έτσι και ο Στάθης (πατέρας της Μαρίας) έδεσε στο ζωνάρι της μεγάλης κόρης του Σοφίας τις χρυσές λίρες. Η Σοφία τότε ήταν παντρεμένη. Στο δρόμο όμως της προσφυγιάς από τις δυσκολίες της πορείας ο Στάθης πέθανε. Έτσι έμεινε η γυναίκα του Παρθένα μόνη με τα τρία παιδιά της, το Δημητρό, τον Κώστα και την Μαρία.Όταν έφτασαν στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν στην Καλαμαριά, όπου ξανασυναντήθηκαν με την Σοφία (η μεγάλη αδερφή τους). Η Σοφία έδωσε τις λίρες στη μάνα της ,Παρθένα, για να μπορέσει να μεγαλώσει τα ορφανά παιδιά της.Το 1922 έφυγαν από την Καλαμαριά και πήγαν στην Αδριανούπολη ( τουρκική ονομασία Έντερεν ) και από εκεί στην Αλεξανδρούπολη.Μετά από δύο χρόνια επέστρεψαν στην περιοχή της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στον Ακροπόταμο (τούρκικη ονομασία Αϊοβα ή Γιαχαλί ).Στην πορεία των χρόνων η Παρθένα και ο γιος της Δημητρός πέθαναν από φυσιολογικό θάνατο. Ο άλλος γιος της Κώστας σκοτώθηκε στον πόλεμο του 1940.Η Μαρία το 1930 γνωρίζει και παντρεύεται τον Παναγιώτη Παπαευσταθιάδη και αυτός πρόσφυγας από τον Πόντο.Ο Παναγιώτης Παπαευσταθιάδης γεννήθηκε το 1908 στο Αρμένι της Γαλίαινας περιοχή Τραπεζούντας. Οι γονείς του ήταν η Μιχάλης Παπαευσταθιάδης και η Δέσποινα Παπαγερίδου. Ο Παναγιώτης είχε δύο αδέρφια τον Ισαάκ και την Σοφία. Ο Παναγιώτης όταν ήταν μικρός πήγαινε σ΄ένα από τα ελληνικά σχολεία της περιοχής.Ο Ισαάκ αδερφός του Παναγιώτη ανέβηκε στα βουνά του Πόντου. Έγινε αντάρτης για να πολεμήσει τους Τούρκους και να προστατεύσει τον άμαχο πληθυσμό. Όμως η μοίρα του έγραψε να σκοτωθεί από τα χέρια φίλων του ( Ελλήνων).Ο Παναγιώτης με την αδερφή του Σοφία χάθηκαν το 1922 στην προσπάθεια τους να βρουν ένα καράβι για να σωθούν από τους Τούρκους.Ο Παναγιώτης και η μητέρα του Δέσποινα κατάφεραν να επιβιβαστούν σ’ ένα καράβι και φτάσανε στον Αλμυρό του Βόλου. Όπου ένα χρόνο μετά πεθαίνει η μητέρα του Δέσποινα. Ο Παναγιώτης αναγκάστηκε να φύγει από το Βόλο και να πάει στη Θεσσαλονίκη. Εκεί στην περιοχή της Καλαμαριάς βρήκε τον αδερφό του πατέρα του. Δεν θέλησε να ζήσει στην Καλαμαριά και εγκαταστάθηκε στον Ακροπόταμο.Όπως ανάφερα παραπάνω γνωρίστηκε και παντρεύτηκε την Μαρία. Απέκτησαν έξι παιδιά, τον Στάθη, τη Δέσποινα, τον Μιχάλη, την Ελευθερία, την Σοφία και την Ανατολή.Στη συνέχεια απέκτησε δώδεκα εγγόνια και εικοσιένα δισέγγονα.Ο Παναγιώτης πέθανε το 1992, σε ηλικία 84 ετών, ενώ η Μαρία πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου του 2006, σε ηλικία 97 ετών.

ο Παναγιώτης και η Μαρία σε καθημερινές δραστηριότητες

η Μαρία σε μία από τις τελευταίες φωτογραφήσεις (2005)

η οικογένεια Παπαευσταθιάδη. Όπως φαίνονται από αριστερά : Σοφία, Δέσποινα, Στάθης, Μιχάλης, Ελευθερία,
καθιστοί ο Παναγιώτης και η Μαρία και στην αγκαλιά η Ανατολή.

Περισσότερα για την οικογένεια Παπαευσταθιάδη
Κάνε κλικ εδώ